Total de páginas vistas

martes, 28 de abril de 2009

Gracias

A veces, después de un largo camino, nos llega un cambio inesperado que lo cambia todo. Nuestros cimientos se tambalean. Nuestra vida pierde su estrella polar para indicarnos el rumbo a seguir.

En mi caso, el cambio se inició un 19 de enero. Sí, el día en que mi desplazamiento a Londres se hizo efectivo.

A partir de ahí, todo cambió. No supe adaptarme a tiempo a la separación de mi familia y a convivir durante mucho tiempo con personas a las que no conocía hasta ese momento.

Todos los días acababan en la soledad de la habitación de un hotel. Para alguien como yo, al que le gusta compartir con la gente, aquello se convirtió en una pesada losa difícil de soportar.

En aquel momento, todas las nubes que había en mi horizonte, se precipitaron. Entré en una espiral que hizo que me perdiera, que no supiera como volver a casa, a mi hogar.

He deambulado durante 3 largos meses. Viajando todas las semanas. Despidiéndome cada domingo por la noche. Pasándolo mal.

Ahora puedo hablar de ello. Con un cierto toque de amargura debo decir que he dejado cosas por el camino. Que seguramente tendré parte de la responsabilidad de que haya sido así. No era yo.

Pero hoy, a diferencia de entradas anteriores, no voy a reflexionar sobre lo que ha pasado, sobre lo que he hecho, sobre lo que he podido perder. Eso ya no puedo cambiarlo o, al menos, no depende de mí.

Sabes que no suelo nombrar a nadie aquí, a lo sumo, pongo iniciales, pero hoy voy a poner en este Blog dos nombres. Los de dos amigos. Dos amigos que me han llevado a casa, que me han ayudado a encontrar de nuevo mi camino.

No es fácil encontrar a personas que estén dispuestas a levantarse de la cama a medianoche para compartir contigo un silencioso paseo por la fría noche inglesa. Silencioso porque no era fácil hablar y explicar aquello que estaba haciendo daño. No es fácil, porque los amigos, aquellos en los que puedas confiar, no abundan. Pero yo, en ese sentido, he tenido mucha suerte. Allí, lejos de casa, en la soledad, ha habido alguien que ha estado a mi lado cuando más lo he necesitado.

Por eso, y porque es de bien nacido ser agradecido, quiero dar las gracias aquí, en público (quizás no demasiado público, claro). Quiero dar las gracias a Jordi y a Xavi, que me han ayudado a volver a ser el que era. Que me han ayudado a reencontrarme. Que me han ayudado a encontrar el camino de regreso.

Os doy las gracias en varios idiomas (no, claro, hablo catalán, español y un poquito de inglés):

Moltes gràcies , Eskerrik asko, Gracias, Thanks, Grazzie, Merci, Danke, Obrigado, Gratias, Evgaristó, Tesekkür ederim, Spaisíva, Arigato, Shokrán, dziekuje, Ngiyabonga, Tapaidh leibh, Cám òn qúi vi rhât, Tänan, Rakhmat, Hvala , Multumesc, Dêkuji, Tak, Shukuriyyaa, Barka, Dankon, Tashakkur, Blagodarya, Kiitos, Fafetai , Syaabaas, Murakoze, todà, Xié Xie , Bedankt, Faleminderit, Tack , Doh je , Ka pai, Fa'afetai, Takk, Dakujem, Blagodaram, Aalghïstapcham, Dannaba, Merçì, Dziakuju, Dyuspagrasunki, Kommol, Hvala, Sag olun, Maraba, Maketai, Da blu, Néá'eshe, Kulo maluhlap, Ashoge, Ashi, Marahaba, Mantiox chawe, Mahalo, Kili so, Rahmet, Shterakravetsun, Tinotenda, Merci, Tsin'aen, Matu suksama, Ah Dios mamexes dimo, Puno hvala, Matóndo, Gmadlob, Ngiyabonga, Yuspagara, Ha'evete, Dyakooyu, Imela, Webale, Alla magah, Khawp jai, Dua Netjer en ek, Trugarez, Emitekati, Go raibh maith agaibh, Dekoju, Ntyox teru', Paldies, Ngeyabonga, Khrap, Gunasakulila, Mwebare, Kaigai
A vosotros os dedico este vídeo. Es una canción que dice mucho si la sabes escuchar. A mí siempre me ha encantado. Cuando me siento un poco perdido, me ayuda. Me da ánimos. Me carga de optimismo. Me hace pensar en los míos.



"Quiéreme cuando menos lo merezca, porque será cuando más lo necesite." Dr. Jekyll

Te deseo buenas noches, y, por supuesto, buenos amigos...

àlex

2 comentarios:

  1. impressionant company i ben vingut a casa.
    una abraçada

    ResponderEliminar
  2. ....mmmm..... sniiif......sniiif...... :). No hemos hecho nada que no hubieras hecho tu... així q benvingut de nou i ponte las pilas que The Show Must Go On!!!!!

    ResponderEliminar