Total de páginas vistas

viernes, 10 de abril de 2009

Amistad en tiempos de Facebook

Me apetece escribir un rato sobre la amistad, pero sobre todo de mi concepto de amistad, que a buen seguro variará del concepto que tienes tú u otras personas a las que ambos podemos conocer.

Hace muchísimo tiempo leí, no se dónde, la siguiente definición sobre un amigo:

"un amigo es aquel que viene a compartir los buenos momentos cuando es llamado, y los malos sin necesidad de serlo."

Quizás no era exactamente así, pero creo que para entender qué es un amigo es suficiente.

Yo debo reconocer que amigos, lo que son amigos, los podemos contar con los dedos de una mano. Me refiero a aquellos con los que puedes contar siempre, sea cual sea la situación en la que te encuentres. Incluso aquellos que son capaces de levantarse a las 12 de la noche de la cama para, sencillamente, escucharte un rato porque tú no puedes dormir y necesitar hablar con alguien.

No cuento con muchos amigos... Uno, dos... tres, cuatro... cinco a lo sumo. Amigos que se preocupan por mi bienestar sin pedirme ninguna contrapartida. Amigos que no me juzgan. Amigos que, antes de tomarse algo a mal, me preguntan. Amigos a los que les cuesta mucho enfadarse. De hecho, mi mejor amigo (a parte de mi mujer, of course), un amigo que tengo desde los 13 años... no nos hemos discutido jamás. Él ha estado siempre ahí cuando lo he necesitado y se que haría cualquier cosa por mí, igual que yo por él.

Es complicado encontrar hoy día amigos así. Una amistad no se hace en dos días. A veces, a mí me ha sucedido, creemos que en dos meses hemos hecho una buena amistad, nos sinceramos... y la cagamos. Está claro que en poco tiempo, por muy buena intención que pongan ambas personas, es complicado alcanzar ese grado de confianza que permite poder hablar de cualquier cosa siempre buscando el punto positivo, el "win-win" de los negocios aplicado a la relación personal. Tú alcanzas un grado de confianza por encima de lo habitual, pero la otra persona no hace lo mismo contigo. En latín, y tal y cómo podíamos ver en "El silencio de los corderos", el "Quid pro quo". Sin él, realmente no hay una amistad real, porque al final, el fantasma de la desconfianza planea sobre la relación para acabar devorándola.

¿Se puede tener una buena amistad con alguien que es incapaz de sentarse contigo y hablar? ¿Un buen amigo se cansa de tí? Yo creo que no, que eso, por mucho que queramos hacerlo, es imposible.

Con un amigo tienes que ser capaz de reír y de llorar, de divertirte y de aburrirte, de compartir buenos momentos y malos momentos, de cederle tu hombro para llorar y que él te ceda el suyo, de contarle lo que te preocupa y escuchar lo que a él le preocupa... En definitiva, un amigo lo eliges y es para siempre.

Aquí podemos entrar entre la amistad entre hombres, entre mujeres y, posiblemente la más difícil de todas, entre un hombre y una mujer.

Yo ahora prefiero hablar de la amistad entre un hombre y una mujer. Casi nunca he tenido problemas con eso. Creo que siempre me he comportado igual con un hombre que con una mujer. Nunca me he escondido de nada. Cuando tengo amistad con una mujer, siempre ha sido de una manera totalmente asexuada (bueno, menos con la mía, claro). Pero he de reconocer que no siempre es fácil. Es un tipo de amistad complicada. He escuchado infinidad de veces que un hombre y una mujer no pueden ser amigos, aunque me resisto a creerlo, creo que cuento con buenas amigas sin haber tenido ningún problema, amigas a las que se que puedo llamar en cualquier momento y que me van a responder como tal, como amigas. ¿Tú que crees? ¿Podemos ser amigos?

Es cierto que este tipo de amistad, si se convierte en una gran amistad y las circunstancias son las idóneas, puede acabar en algo más, pero no tiene por qué ser así. Yo he encontrado en mi mujer a una gran amiga, y quiero que siga siendo así siempre...

Y ahora ha aparecido la amistad electrónica.

Por ejemplo, yo tengo amigos con los cuales sólo hablo mediante el messenger. Tengo alguno al que tengo muy cerquita y sólo hablamos por este medio, es decir, tenemos confianza y algún tipo de intimidad usando el ordenador, pero ya está, y luego tengo otros que, debido a la distancia, sólo podemos hablar usando este tipo de herramienta. En el último caso, ha sido un gran descubrimiento, en el primero, quizás una lástima.

De todas formas, ¿cuántas relaciones han nacido gracias al messenger?

Y ahora tenemos la moda del facebook, pero de éste no voy a hablar, voy a ponerte un texto de algo que escribió un antiguo compañero de trabajo recientemente sobre este tipo de amistad y qué, a mi modo de ver, ya lo dice todo:

"A veure. És sabut que a la xarxa social Facebook, on estàs llegint això, el concepte d'amistat és diguem-ne "laxe". Tothom, inclòs jo, tenim moltes coneixences però a l'hora de comptar els amics reals probablement en tindríem prou amb els dits d'una mà. Al Facebook, en canvi, la idea d'amic inclou persones que pots arribar a no conèixer personalment. Jo mateix tinc en el meu llistat de 150 amics a antics companys de feina i de l'escola, companys de militància política, familiars directes, amics de veritat, coneguts, saludats i algunes persones a qui no he saludat mai personalment. Però amb tots ells m'uneix un lligam d'amistat, simpatia o, simplement, sintonia.

Tot això ve a tomb perquè avui he rebut la petició d'amistat d'un antic cap de feina. De fet no és tan antic, ja que ha estat el meu darrer cap, precisament aquell que amb l'escueta frase "hemos decidido hacer reducción de plantilla y tú eres uno de los afectados" em va enviar a l'atur fa tres mesos. Val a dir que potser amb el temps li hagi d'agraïr que em donés "l'empenta" per fer-me petit empresari, però no puc entendre com una persona que et fot al carrer sense miraments (vam ser 5 els despatxats el mateix dia) passats tres mesos em pot enviar una petició d'amistat del Facebook.

Per cert, la meva resposta ha estat, textualment, "Però tu estàs de conya, no?". Coneixent el personatge estic gairebé segur que em respondrà alguna parida. Continuarem informant.

Salut,

Àlex P."

Si alguien necesita que se lo traduzca al español, lo haré encantado, no me supone ningún problema, aunque creo que no cuesta demasiado entender el concepto que Àlex P. está intentando explicar en sus líneas y ya he escrito demasiado por hoy.

Por supuesto, esta entrada va dedicada a todos aquellos que se consideren mis amigos.

Buenas noches y buena suerte,

àlex

1 comentario: